Kim sapık yetiştirmek ister?
Aslında çoğumuz taciz, tecavüz, ensest ilişki, eşcinsellik gibi durumları dile almaz, söylemeyiz. Bunların konuşulması da belki de abesle iştigaldir. Aileler bu tür davranış ve tutumların kendilerinde olmayacağına o kadar emindir ki... Kimse bunların yakın çevresinde olabileceğine ihtimal bile vermez. Ama gelin görün ki madolyonun diğer yüzünde -bugün istatistikler her ne kadar gerçeğin çok az kısmını yansıtıyor olsa bile- bu tür sapmalar bir çok aileyi ve fertleri derinden etkiliyor.
Görmezlikten gelmek, yokmuş gibi davranmak bir çözüm değil. Ama soruna dikkat çekeceğim derken lüzumsuz bilgileri vererek yaklaşmak da doğru olmasa gerek. İkinci yaklaşım tarzı ister istemez sapmayı ‘normalleştirme’nin bir parçası haline getirebiliyor. Alenîleştirmek vakaların azalması yerine çoğalmasına sebep oluyor. Normalleşme sürecinde ise vakalarla, onları hoyratça anlatanlar kısır bir döngü içinde birbirini tetikliyor.
Kimi zaman ‘Yok kardeşim, büyütüyorsunuz bunları’ düşüncesine kapılırız. Ama gazetelerin üçüncü sayfa haberlerinin tümünün yalan olma ihtimali olmadığına göre ‘bizden uzak olsun!’ deyip bu meseleye göz yumamayız. Es geçtiklerimizin bir gün hiç ummadığımız yakınlarımızda ortaya çıkmayacağını kim garanti edebilir ki?
Yok saymak yerine nedenlerini, niçinlerini ve bunlara götüren yolları mercek altına almalıyız. Siz kendinizden eminsiniz, belki kendinizi iyi yetiştirdiniz; ama ya evinize misafir ettiğiniz akrabanız, ya işyerinde sınır koymasını bilmeyen kızınız, ya da oğlunuz bu istenmeyen duruma düşmüşse? Ya da gidişat bunu gerektirecek güvensizlikteyse? O zaman gözlerimizi açıp sınırların ne olması gerektiğini bir kez daha masaya yatırmalıyız.
Özgürlük ya da serbestlik her şeyi her yerde yapmak-söylemek anlamına gelmez. Ev minik bir okuldur. Çocuklar, nasıl giyinip, nasıl hitap etmeleri gerektiğini evde öğrenirler. Evdeki mahremiyetin inşası bizleri gelecekteki tacizden ve diğer sapmalardan korur.
Mahremiyet, ilişkilerdeki sınırların öğretilmesi, düşüncelerdeki sapkınlığın önlenmesi veya hiç çıkmaması için bugün yapmamız gerekenleri yapmazsak; yarın derin acıların içinde kıvranıyor olabiliriz. “Ben sapık mıyım!” düşüncesi bir süre sonra “Bu benim tercihim. Yakalanmadıktan sonra her şeyi yapabilirim!”e dönüşebilir.
Görmezlikten gelmek, yokmuş gibi davranmak bir çözüm değil. Ama soruna dikkat çekeceğim derken lüzumsuz bilgileri vererek yaklaşmak da doğru olmasa gerek. İkinci yaklaşım tarzı ister istemez sapmayı ‘normalleştirme’nin bir parçası haline getirebiliyor. Alenîleştirmek vakaların azalması yerine çoğalmasına sebep oluyor. Normalleşme sürecinde ise vakalarla, onları hoyratça anlatanlar kısır bir döngü içinde birbirini tetikliyor.
Kimi zaman ‘Yok kardeşim, büyütüyorsunuz bunları’ düşüncesine kapılırız. Ama gazetelerin üçüncü sayfa haberlerinin tümünün yalan olma ihtimali olmadığına göre ‘bizden uzak olsun!’ deyip bu meseleye göz yumamayız. Es geçtiklerimizin bir gün hiç ummadığımız yakınlarımızda ortaya çıkmayacağını kim garanti edebilir ki?
Yok saymak yerine nedenlerini, niçinlerini ve bunlara götüren yolları mercek altına almalıyız. Siz kendinizden eminsiniz, belki kendinizi iyi yetiştirdiniz; ama ya evinize misafir ettiğiniz akrabanız, ya işyerinde sınır koymasını bilmeyen kızınız, ya da oğlunuz bu istenmeyen duruma düşmüşse? Ya da gidişat bunu gerektirecek güvensizlikteyse? O zaman gözlerimizi açıp sınırların ne olması gerektiğini bir kez daha masaya yatırmalıyız.
Özgürlük ya da serbestlik her şeyi her yerde yapmak-söylemek anlamına gelmez. Ev minik bir okuldur. Çocuklar, nasıl giyinip, nasıl hitap etmeleri gerektiğini evde öğrenirler. Evdeki mahremiyetin inşası bizleri gelecekteki tacizden ve diğer sapmalardan korur.
Mahremiyet, ilişkilerdeki sınırların öğretilmesi, düşüncelerdeki sapkınlığın önlenmesi veya hiç çıkmaması için bugün yapmamız gerekenleri yapmazsak; yarın derin acıların içinde kıvranıyor olabiliriz. “Ben sapık mıyım!” düşüncesi bir süre sonra “Bu benim tercihim. Yakalanmadıktan sonra her şeyi yapabilirim!”e dönüşebilir.
